Κάλαντα του Λαζάρου

Σήμερον έρχεται ο Χριστός 

ο επουράνιος Θεός.

Εν τη πόλει Βηθανία,

Μάρθα κλαίει κι η Μαρία

Λάζαρον τον αδερφό τους

τον γλυκύ τον καρδιακό τους.

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

και τον εμοιρολογούσαν.

Την ημέρα την τετάρτη

κίνησε ο Χριστός για να' ρθει.

Και βγήκε κι η Μαρία 

έξω από τη Βηθανία.

Σκύβει εμπρός γονατιστή 

και τους πόδας του φιλεί.

-Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου,

δεν θα πέθαινε ο αδερφός μου.

Μα και τώρα εγώ πιστεύω

και καλότατα ηξεύρω.

Ότι δύνασαι αν θέλεις

και νεκρούς να ανασταίνεις.

-Λέγει, πίστευε, Μαρία

άγωμεν εις τα μνημεία.

Τότε κι ο Χριστός δακρύζει

και τον Άδη φοβερίζει:

Άδη, Τάρταρε και Χάρο

το Λάζαρο 'ρθα να σου πάρω

Δεύρο έξω Λάζαρε μου,

Φίλε και αγαπητέ μου

Παρευθύς από τον άδη

Ως εξαίσιο σημάδι.

Λάζαρος απελυτρώθη,

Ανεστήθη και σηκώθη.

ζωντανός σαβανωμένος

Και με το κερί ζωσμένος

Εκεί η Μάρθα και η Μαρία

μαζί κι όλη η Βηθανία.

Μαθητές και Αποστόλοι

τότε ευρεθήκαν όλοι

Δόξα το Θεώ φωνάζουν

και το Λάζαρο εξετάζουν

-Λάζαρε πες μας τι είδες

εις τον άδη απού πήγες;

-Είδα φόβους, είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λίγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι

Της καρδίας, των χειλέων

και μη με ρωτάτε πλέον.

Του χρόνου πάλι θε να ρθούμε

με υγεία να σας βρούμε,

Στον οίκο σας χαρούμενοι

τον Λάζαρο να πούμε.