ΚΑΣΤΕΛΛΙΑΝΑ 1994
Χωριό!
Δεν είναι μόνο το σήμερα, αλλά κάπου υπάρχει και το χθες. Θέλεις σωσμένο στη μνήμη μας, θέλεις σε φωτογραφίες... πάντως υπάρχει και όσο θα υπάρχει σαν ανάμνηση τόσο θα υπάρχει και η αγάπη για το χωριό.
Με ευκαιρία την πρόσφατη επίσκεψή μου στο χωριό, αποφάσισα να σκαλίσω το φωτογραφικό μου αρχείο και να σας μεταφέρω λίγο πίσω (1994), ώστε να δουν οι νέοι και να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι πως ήταν τα πράγματα στο χωριό. Τότε που απ' όπου κι αν περνούσες το χωριό μοσχομύριζε, θέλεις από τα λουλούδια στις αυλές, από τα φαγητά που έφτιαχναν οι νοικοκυρές, ή από τα ψωμιά και τα ψητά στους φούρνους;
Σήμερα όλα αυτά έχουν χαθεί. Ελάχιστα τα σπίτια που μαγειρεύουν γιατί έχουν ερημώσει, κανένας ξυλόφουρνος πια δεν ανάβει και λιγοστά τα τζάκια που καπνίζουν.
Σήμερα όλα αυτά έχουν χαθεί. Ελάχιστα τα σπίτια που μαγειρεύουν γιατί έχουν ερημώσει, κανένας ξυλόφουρνος πια δεν ανάβει και λιγοστά τα τζάκια που καπνίζουν.
Είναι λυπηρό. Αλλά υπάρχει ελπίδα.
Καστελλιανά λοιπόν 1994...
Ο φούρνος του παπά Γιώργη στην πλατεία του χωριού, έψηνε ακόμα.
Και οι γυναίκες του χωριού, κάπως έτσι περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους.
Δυστυχώς όμως, αυτός ο ξυλόφουρνος έπαψε να υπάρχει.
και όποιος δεν δοκίμασε απ΄αυτό το ζεστό ψωμί...
Και τα ψητά στον ξυλόφουρνο είχαν άλλη γεύση.
Και τι γεύση!!!
Πάσχα 1994.
Είναι η πρώτη ανάσταση που ο παπάς Στυλιανός λειτουργεί μόνος του, χωρίς τον παπά Γιώργη.
Η τότε νεολαία του χωριού.
Λειτουργία στον Άη Γιώργη και το παραδοσιακό "κέρασμα" για τη μακαρία...
Πάτημα σταφυλιών με τον παραδοσιακό τρόπο,
σε αυτοσχέδιο πατητήρι.
